Ruim twee weken geleden, op 5 mei, vierden we 75 jaar vrijheid. Vanwege de Corona-maatregelen meer ingetogen dan normaal. Geen Dam waar je over de hoofden kon lopen, geen bevrijdingsfestivals. Wel veel vlaggen en alternatieve manieren om deze dag te vieren.
Dat deed mij bij mij de vraag rijzen, wat is vrijheid nou eigenlijk? Wat betekent vrijheid voor mij?
Vooropgesteld zij dat ik hier, in Nederland, vrij ben. Er is geen oorlog, ik ben vrij om te doen en te zeggen wat ik wil, binnen de grenzen van het recht en de omgangsvormen, en in beginsel kan ik ook werkelijk in vrijheid en zelfstandigheid nastreven wat ik wil.
Het gaat dan ook niet zozeer om de vrijheid die mij gegeven is en wordt, maar de vrijheid die ik mezelf toesta. Ik ben al bijna mijn hele werkzame leven zelfstandig ondernemer. Geen baas die zegt dat ik van 8.30 uur tot 17.00 uur achter mijn bureau moet zitten, die zegt wat voor werk ik moet doen en me verbiedt om 5 weken achter elkaar op vakantie te gaan. Dat klinkt toch als vrijheid?
Ik vind zelf echter dat ik, als er thuis niet op me gerekend wordt, toch in ieder geval wel tot 19.00 uur op mijn (advocaten)kantoor moet zitten en ook dat ik die zaak aan moet nemen waar ik eigenlijk niet zo heel warm van wordt, maar waarvan ik wel weer mijn hypotheek kan betalen. En 5 weken vakantie? Dat red ik zelfs verspreid over een jaar niet.
Niemand die mij iets voorschrijft en toch laat ik mij gevangen houden door die stemmetjes in mijn hoofd die zeggen dat ik tot laat moet werken (en daarna natuurlijk ook nog moet sporten), door moet bijten en niet moet zeuren.
Die stemmetjes verwoorden mijn angst ‘heb ik aan het eind van de maand wel genoeg geld verdiend om alle kosten te kunnen betalen?’, mijn overtuigingen ‘als je hard werkt, word je serieus genomen’ etc.
Ik heb gebruik gemaakt van de mogelijkheden die dit land mij biedt. Ik heb gestudeerd wat mijn vader wilde (oke, dit is iets voor een andere blog 😉), ik ben werk gaan doen wat ik elke dag met enorm veel plezier en overtuiging doe, ik ben mijn eigen advocatenkantoor begonnen en na 20 jaar heb ik ervoor gekozen om daarnaast een andere passie vorm te geven en bouw ik aan een coachingspraktijk.
En toch, sta ik die stemmetjes, die angsten en overtuigingen, in mij toe om mij te weerhouden in optimale vrijheid en autonomie te leven. In welke mate die angsten en overtuigingen mij in de weg staan, heb ik ervaren tijdens de lockdown. Zoals ik beschreef in mijn vorige blog, gaf die periode mij heel veel vrijheid. De overtuigingen die mij in een keurslijf hielden, verloren opeens hun kracht. En de angst om in deze periode niet genoeg geld te verdienen om mijn kosten te betalen, werd omgevormd tot creativiteit. Creativiteit om eindelijk mijn site voor SetOn Coaching af te maken (na alles weer volledig omgegooid te hebben), en om mij te verdiepen in een ander rechtsgebied dan het strafrecht. Want dat laatste rechtsgebied lag volledig stil. En toen kwamen er wekelijks nieuwe zaken op dat ‘nieuwe’ rechtsgebied. Bijzonder.
Vaak ben je je er niet eens van bewust van dat er stemmetjes zijn die je belemmeren om in volledige vrijheid keuzes te maken en je leven vorm te geven. Een signaal dat ze er wel degelijk zijn, is dat opgejaagde gevoel alsof je continu op een sneltrein zit en er maar geen station komt om uit te stappen, of dat ongemakkelijke gevoel dat ‘het’ niet goed voelt, maar dat je daar niet de vinger op kunt leggen.
Het is echt de moeite waard om die stemmetjes te onderzoeken. Zonder dat je direct je hele leven hoeft om te gooien, maakt het feit dat je je bewust bent van die achterliggende overtuigingen of angsten, dat je de keuze hebt om daarnaar te blijven luisteren of niet. Daarmee verkrijg je regie over je leven en dat levert weer een stukje vrijheid op…
Opmerkingen