Het einde van 2020 komt met rasse schreden dichterbij. Ondanks de drukte van werk gerelateerde dingen die nog voor het eind van de maand rond moeten zijn, het maken van boodschappenlijstjes voor de kerstdagen en het schrijven van de kerstkaartjes (staat inderdaad nog op de to do lijst) ervaar ik elk jaar ook een soort rust rondom deze dagen en verval ik, net als veel mensen, in terugkijken en de balans opmaken. What are the lessons learned?
Om mij heen heb ik veel verlies gezien dit jaar. Verlies van werk, verlies van gezondheid en van een liefde of ouder. Verlies hoort bij het leven, maar het verwerken van dat verlies wordt een stuk zwaarder als het tevens gepaard gaat met verlies van vertrouwen.
Verlies van vertrouwen in je capaciteiten door het verliezen van je baan of klanten, al dan niet ten gevolge van COVID. De tweesprong waar je dan op komt te staan en waar je je afvraagt wat je nu echt wilt, wat je eigenlijk kunt en de opeens opkomende onzekerheid over waar je over vijf jaar zult staan.
Verlies van vertrouwen in je lijf of hoofd omdat het je opeens in de steek laat. Dat lijf waar opeens iets in huist wat er niet thuishoort en zeker niet welkom was. Dat hoofd dat niet meer doet wat jij wil en dat ondanks alle inspanningen niet meer in de modus gaat die jij wil. Hoe behoud je dan het vertrouwen dat het ‘goed komt’ en wat is ‘goed’ dan precies.. Hoe gaat de toekomst er uit zien? Hoe anders dan dat je je die had voorgesteld?
Verlies van het vertrouwen in de liefde omdat die liefde toch minder zeker was dan je
dacht. De constatering dat liefde blijkbaar toch niet altijd alles overwint en dat de
omstandigheden de liefde kunnen doven.
Ik heb gevoeld en gezien wat een gevecht acceptatie kan zijn. Acceptatie dat ‘het is zoals het is’ en dat er een keuze is om te gaan voor plan B. Op het moment dat dat punt van acceptatie is bereikt, beginnen dingen vaak weer langzaam in beweging te komen. Met name de weerstand tegen een situatie die vaststaat of onvermijdelijk is, maakt dat je vastloopt.
Met het vormgeven van een plan B, dat geenszins slechter, maar met name anders, is dan het aanvankelijke plan, ontstaat er weer vertrouwen. Vertrouwen in hoe het ook kan zijn en dat dat ook oké, of zelfs heel goed of beter, kan zijn. En soms moet dat vertrouwen van heel ver komen en komt het met hele kleine stapjes, maar het groeit wel weer.
Ik geloof heilig in mijn eigen veerkracht en de veerkracht van de mensen om mij heen. Ik ervaar mijzelf als een soort natuurlijke stuiterbal (ja, ik ben een beelddenker dus het is zo’n fel roze stuiterbal met van die glitters die meebewegen). Het leven gooit me soms naar beneden, en dat zorgt soms voor een harde landing, maar uiteindelijk veer ik met dezelfde vaart ook weer omhoog. Omdat ik daar wil zijn, omdat ook een plan B de mooiste dingen kan opleveren.
Dat is wat ik meeneem naar 2021, het vertrouwen in mijn veerkracht en dat wens ik jullie ook allemaal toe. <3
Comments