Een bijzondere tijd is het. Iedereen praat erover, schrijft erover en iedereen ervaart de gevolgen ervan: “de Corona-crisis”. Volgens het Wikiwoordenboek is een crisis een zware noodsituatie waarbij het functioneren van een stelsel ernstig wordt verstoord. Heftig dus. Het woord ‘crisis’ wordt echter ook gebruikt in de betekenis van ‘keerpunt’[1]. Keerpunt.. dat klinkt mooi. Want los van het verdriet om lijden, eenzaamheid en afscheid en de onzekerheid over inkomen, toekomst en gezondheid, kan deze tijd dus ook een keerpunt zijn.
Dat keerpunt kan ik op vele manieren invullen en bekijken, maar mij intrigeert met name de manier waarop de huidige situatie een persoonlijk keerpunt kan zijn, of kan worden.
Het Corona-virus heeft de hele wereld in één klap tot stilstand gebracht. Die sneltrein die wij “het dagelijks leven” noemden, is met één ruk aan de noodrem tot stilstand gebracht. Opeens zitten we met z’n allen thuis en kunnen we niet meer opgaan in de snelheid van het leven. In mijn poesie album (ja echt, er staat ‘poesie’ en niet ‘poëzie’) heeft mijn vader destijds geschreven: “..maak van je leven geen snelweg van de wieg naar het graf..”. Het was fijn geweest als hij er op de volgende pagina bij had gezet hoe ik dat moest voorkomen, want die snelweg herken ik heel goed, maar hoe kom ik er vanaf?!
Nou, zo dus, nu dus. Opeens is daar de vertraging. Is er tijd om te lopen naar de supermarkt. Boodschappen doen is geen uitje meer, maar de route er naartoe, zonder haast en in de zon, is genieten. Opeens kan ik rustig kijken naar de mensen dichtbij me, ze echt zien, in plaats van dat ik ze regelmatig voorbij zie schieten. Wat een mooie, lieve, slimme, leuke mensen zijn het. En ja, soms wil ik mijn mini-me’s ook echt wel achter het behang plakken, maar wat fijn om zoveel tijd samen te zijn in een tijd waar zo weinig moet en mag.
En dan bedenk ik me dat deze situatie van “intelligente lockdown” weer voorbij gaat en raar genoeg voelt dat spijtig. En dat is veelzeggend.
Ik gebruik de rust die ik nu heb om na te denken over hoe ik er voor kan zorgen dat mijn dagelijkse leven er dadelijk juist niet meer uitziet “zoals vroeger”. Ik hou gewoon meer van buitenwegen en toeristische routes dan van de snelweg. Ik gebruik de rust om na te denken over de keuzes die ik gemaakt heb en wil gaan maken. Over de knopen die ik door wil hakken. Om het leven in te richten op een manier die het beste bij mij past en niet op een manier om me aan te kunnen passen aan de snelheid van de snelweg. Ik denk na over de mogelijkheid die deze tijd mij geeft: een keerpunt.
Wil jij deze tijd daar ook voor gebruiken? Zijn er keuzes te maken of knopen door te hakken op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, relatie, werk of andere terreinen waar je mijn hulp bij zou kunnen gebruiken? Er zijn ook nu nog genoeg manieren om verbinding te maken, dus je bent welkom.
Commenti